من از اون دست آدم هایی هستم که تا دست و پام به جایی برخورد میکنه فورا کبود میشه. کبود در حد زغال. بعد به مرور سرمه ای و بنفش و نارنجی و زرد میشه تا خوب بشه.
و البته باید بگم از اونجایی که دائم در حال دویدن هستم و انگار فاصله ها رو درست تشخیص نمیدم دائما به در و دیوار و میز و صندلی برخورد میکنم.
امروز وقتی از سر کار برگشتم و داشتم لباس عوض میکردم چشمم افتاد به پاهام. از بالا تا پایین بیشتر از پنج کبودی تازه و اون گوشه کنارها چند کبودی کهنه به چشم میخورد.
همکلاسی اومد توی اتاق و گفت به چی نگاه میکنی؟
به پاهام اشاره کردم.
گفت اینا برا چیه؟
دونه دونه گفتم: این یکی رو صبح زدم به لبه ی تخت. اونیکی رو دیشب زدم به لبه ی تخت. این طرفی رو پریشب شما توی خواب زانوت رو کوبوندی بهش!
کناریش رو زدم به لبه ی میزم.
اون آخری رو یادم نیست.
همکلاسی نگاهی به من انداخت و گفت: خدا به خیر بگذرونه.
****
رفتیم خرید. وقتی برگشتیم ساعت نه و نیم بود. شام رو ساعت ده خوردیم. به نظرتون نباید چاق بشم؟؟؟؟؟
****
فردا خانم همکار نمیاد و این یعنی: یکروز! یک اتاق! یک دنیا آرامش!
****
یه آقایی تو قسمت اداری کار میکنه که خیلی احساس صمیمیت با خانم همکار داره. من زیاد ازش خوشم نمیاد. به نظر من زیادی فضوله!
دیروز خیلی عصبانی بودم ، دائم تلفن اتاق زنگ میخورد و با خانم همکار کار داشتند و ایشون هم توی اتاق نبودند. منم داشتم یه کار محاسباتی دقیق انجام میدادم. در واقع داشتم میزان مواد و مومات ماه بعد رو محاسبه میکردم و برنامه ی تولید رو میریختم.
برای دهمین بار طی پنج دقیقه تلفن زنگ خورد. من گوشی رو برداشتم و با عصبانیت گفتم :بله !
آقای همکار گفت: اوف چقدر عصبانی!
گفتم: چه کاری ازم بر میاد براتون انجام بدم؟!
شروع کرد به شوخی و خنده و سوال های نامربوط پرسیدن.
خیلی جدی گفتم: سرم شلوغه. شما هم انگار کاری ندارید!
در حالی که ناراحت شده بود گفت: خانم فلانی نیست؟
گفتم: نه!
گفت: ما غلط بکنیم دیگه زنگ بزنیم!
واقعا آدمی تا چه حد میتونه احمق باشه که بعد از پانزده سال کار هنوز نمیفهمه کی و کجا وقت شوخیه؟!
****
خدایا برای آفرینش پرتقال و باقی مرکبات که توی این فصل ویتامین سی بدنمون رو تامین میکنند شکر.
برای پاهایی که توان راه رفتن دارند شکر.
برای بوی خوش بهارنارنج و دارچین شکر.
برای خواب خوش شبهامون شکر!
برای دوست داشتن ها و دوست داشته شدن هامون شکر.
درباره این سایت